Niezapomniane - część pierwsza.

Postanowiłam poczęstować was jednym z moich opowiadań, ujmijmy to, archiwalnych, ponieważ leży ukończone od trzech miesięcy i nie bardzo jest co z nim zrobić. Indżojcie i pamiętajcie o pomachaniu mi w komentarzach, jeżeli oddaliście się przyjemności (lub nie) tej lektury ~

Niezapomniane

1.

Ciche kroki.

Ciepły półmrok.

Szczęk zamka w drzwiach i stłumiony, miękki odgłos upadającego na podłogę ubrania.

                Zgrzytają mosiężne kurki, a rury rozpoczynają swój cowieczorny koncert zawodzenia i szumów, z każdym westchnieniem wypuszczając z siebie potoki gorącej wody. Zanurza się w niej cała, po sam czubek głowy, a jej krótkie, jasne loki pod powierzchnią cieczy zamieniają się w złocistą aureolę. Po gładkiej, bladej twarzy o delikatnych rysach i łagodnym wyrazie, po poznaczonych bladoniebieskimi nitkami żyłek powiekach, przesuwają się rozmigotane refleksy, rzucane przez świecącą słabo lampę. Usta o pięknym, pełnym wykroju, zastygłe w wyrazie całkowitej niewinności, wypuszczają nagle bąbel powietrza i cała harmonia zapada się i wali, gdy Eva podnosi się do siadu, pozwalając wodzie spływać kaskadami po nagim ciele i ciężkich nagle włosach. Krople osiadają na jej rzęsach, brwiach, kapią z koniuszka niedużego nosa i spiczastej brody, a ona sama przymyka oczy i wdycha gorącą parę, rozkoszując się otaczającym ją ciepłem. Wstaje w końcu, z gracją właściwą młodej sarnie i zupełnym brakiem pośpiechu, a woda nie chce jej puścić - kurczowo trzyma się jej skóry, delikatnej, niczym porcelana - lecz w końcu, zwyciężona, spływa w dół.

                Wyciąga mokrą jeszcze dłoń i przeciera zaparowane lustro. Wydyma lekko usta i patrzy swojemu odbiciu w oczy, trochę przekornie, trochę z czułością i pobłażaniem - tak, jak zazwyczaj spoglądała na niego. Mijają sekundy, a ona wciąż stoi, nie wiadomo, czy zamyślona, czy po prostu zachwycona wyglądem swojego odbicia. Owija się w końcu ręcznikiem i, wciąż ociekając wodą, wychodzi na chłodny korytarz. Panujący w pomieszczeniu półmrok otula ją i zatrzymuje w sobie, a stare deski skrzypią przymilnie, gdy stawia na nich bose, pozostawiające jeszcze mokre ślady stopy.

Szczęk klamki.

Drzwi ustępują.

                Staje w progu, drżąca i pokryta gęsią skórką, lecz uśmiechnięta, a wraz z nią stoi miękka, ciepła cisza, spokój i przyjazny mrok. Pomimo tego, że blask bijący od paleniska rozświetla gabinet. Pomimo tego, że świat pogrąża się w coraz większym chaosie. Ona jest. Jest sobą, a to, co dzieje się poza tym miłym, ciepłym pomieszczeniem, na pozór nie ma na nią wpływu. Dla niego też - w tym momencie jest ona i tylko ona, nie istnieje nic innego. Miękko stąpając, podchodzi do niego i przysiada na brzegu dębowego biurka, jedną dłonią przytrzymując wciąż ręcznik, a drugą wyciągając ku niemu.

Dotyk delikatnej, gładkiej skóry.

Szept cichy, lecz dźwięczny, rozbrzmiewający, jak maleńkie, srebrne dzwoneczki.

Uśmiech. Ten, co zawsze i pomimo wszysto.

Chwila. Ułamek wieczności.

Ona - motyl, z ufnością przysiadający na wyciągniętej dłoni.

I - cisza. Mogłaby trwać wiecznie.

                Zegar zazgrzytał, z jękiem sprężyn i mechanizmów obwieszczając światu wybicie godziny dziesiątej tego wieczoru. Niby nic - robił to z sekundową dokładnością co godzinę, ale tym razem kurant nie rozdarł ciszy, lecz zabił ją. Brutalnie przywołał go do rzeczywistości, odpędził ciepło i półmrok, spłoszył motyla. A raczej, jak należałoby powiedzieć, jego wspomnienie. Jej wizerunek, jeszcze przed chwilą tchnący i żywy, wraz z pierwszym uderzeniem zegara rozprysnął się na tysiące srebrnych, mikroskopijnych kropelek pamięci.

                Ludwig odjął rękę od oczu, przez chwilę zawieszając wzrok na zamkniętych drzwiach, jakby spodziewał się, że wspomnienie Evy ożyje. Wiedział oczywiście, że to absurd, że nie powinien pozwalać sobie na chwile roztkliwiania się, zwłaszcza w swojej obecnej sytuacji. Wiedział, że powinien skupić się na pracy, której było nadto po ostatnich wydarzeniach.

Pomimo tego, wciąż nie mógł zapomnieć.

Nie chciał.

Po prostu najzwyczajniej w świecie za nią tęsknił.

                Wiedział też jednocześnie, iż pośrednio przyczynił się do tego, że musiała odejść, a to bolało nawet jeszcze bardziej, niż jej brak. Wojna, którą zapoczątkował, niemal ją zabiła. Zabrała ją, jej ciepło, uśmiech.

                Przestań, zrugał się w myślach, rozprostowując palce, zgrabiałe od zbyt długiego trzymania pióra. Przestań. Skup się na pracy, teraz są problemy z czym innym i na tym się skup, nie na Evie. Jej tu już nie ma. Przestań.

                Podpisał gotowy arkusz, złożył go i sięgnął po następny. Po paru sekundach mógł stwierdzić, że, jeżeli chciał skoncentrować się tylko i wyłącznie na pracy, popełnił kolosalny błąd.

                                                                                              2.

18.07.1945

                - Odmawiam.

                - Ja cię, Niemcy, nie pytałem ani o zdanie, ani o zgodę. - Ameryka złożył dokumenty i poprawił zsuwające się na czubek nosa okulary. - Podpisałeś kapitulację. Przegrałeś... Przegraliście tę wojnę.

                - Nie zgadzałem się na coś takiego.

                Ameryka uśmiechnął się tylko, a Rosja, niby to nieznacznie, stuknął o blat stołu czterdziestką czwórką. Ten dźwięk sprawił, że siedząca do tej pory cicho i ze spuszczoną głową Bawaria drgnęła, po czym, przytrzymując się ramienia Ludwiga, powstała z trudem, tak, aby każdy mógł ją widzieć - a wyglądała strasznie. Połowa jej twarzy była ukryta pod opatrunkiem, zaś wyzierająca spod niego skóra miała sinofioletowy odcień, gdzieniegdzie tylko zachowała dawną bladość. Widać było, że Eva chce się wyprostować całkowicie, lecz nie może - ból wyraźnie jej w tym przeszkadzał. Inni mogli się domyślać, lecz Ludwig dobrze wiedział, że pod elegancką, wojskową marynarką i zapiętą pod szyję bluzeczką znajduje się pokaźna warstwa bandaży.

                - Sam chciałeś wojny, Niemcy - rzekł Ameryka, a jego spojrzenie spoczęło na Evie. - I dostałeś ją. Teraz poniesiesz tego konsekwencje, a, jak wiesz, to zwycięzcy dyktują warunki. Czy tego chcesz, czy nie, twoje terytorium będzie podzielone, a Bawaria przechodzi pod moją protekcję.

                - Okupację, nie protekcję. - Głos Evy, choć wyraźnie drżący, tchnął chłodem.

                - Nazywajcie to, jak chcecie. Jak już powiedziałem, podpisaliście kapitulację i teraz musicie się dostosować. - To rzekłszy, obszedł stół dookoła, stanął obok Evy i wziął ją pod rękę takim gestem, jakby przez całe życie nie robił nic innego. Jednocześnie Ludwig poczuł, jak palce Bawarii zaciskają się na jego ramieniu, poderwał się więc, lecz w tamtym momencie dała o sobie znać znać nie wygojona jeszcze rana po postrzale. Ostry ból, który niemal rozerwał mu klatkę piersiową, zmusił go do opadnięcia z powrotem na krzesło i ograniczył do posłania Ameryce lodowatego spojrzenia.

                - Sam widzisz, Niemcy. Jesteś ruiną. Nie możesz nic z obecnym stanem rzeczy zrobić.

                - Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka - dorzucił zza końca stołu Francja, po czym rozkaszlał się. Jego również - jak zresztą każdego - wojna nie oszczędziła.

                Ludwig milczał, patrząc gdzieś w bok. Nie śmiał podnieść wzroku, nie chcąc spojrzeć na Bawarię - czuł, że gdyby to się stało, straciłby resztki swojego opanowania.

                - Zgromadzenie uważam za zamknięte. - Głos Ameryki zmusił go do podniesienia głowy. Znów wstał, tym razem powoli. Spojrzał na Alfreda tak, jak miał w zwyczaju - chłodno i wyniośle, pomimo niezaprzeczalnego faktu odniesienia porażki. Później - zupełnie mimowolnie- przeniósł wzrok na Evę i coś w nim drgnęło. Miała dokładnie taki sam wyraz twarzy, co on, potrafił jednak bezbłędnie doczytać się żałości i rozpaczy w jej wzroku, skrzętnie ukrytych pod dumą.

                - Niemcy, wszystkie dokumenty otrzymasz listownie. Panno Krause, proszę zdjąć obrączkę i udać się za mną.

Evie, bladej już uprzednio, reszta krwi odpłynęła z twarzy. Wyglądała, jak trup.

                - Nie jestem panną - odezwała się głosem dźwięcznym i głośnym, chociaż wyraźnie drżącym. - I nie nazywam się Krause od przeszło siedemdziesięciu sześciu lat.

                - Pani małżeństwo w tej sytuacji jest unieważnione - ciągnął niewzruszenie Ameryka, nie puszczając jej ramienia, a Ludwig z trudem usiłował zachować opanowanie i nie rąbnąć go w twarz. Z każdą sekundą czuł jednak, że jego szanse na to maleją - patrzenie, jak ot tak, po prostu, zabierają Evę przekraczało jego możliwości.

                - Powtórzę raz jeszcze: Proszę więc zdjąć obrączkę.

                - Nie.

Szczęknęła odbezpieczana broń.

                - Panno Krause, apeluję do pani rozsądku.

                - Oddam się pod okupację. Przekażę USA wszystkie urzędy i prawa, ale do tego polecenia się nie dostosuję.

                Jak w zwolnionym tempie ujrzał Amerykę, przystawiającego lufę czterdziestki czwórki do potylicy Evy. Nie okazała zdziwienia, stała nieruchomo, schyliła tylko głowę tak, jakby chciała ułatwić rzecz swojemu oprawcy.

Tego widoku już nie zniósł.

                Podszedł do niej powoli i delikatnie ujął jej prawą dłoń. Podniosła nagłym ruchem głowę, wbijając w niego spojrzenie pełne niedowierzania, zaskoczenia i bólu. Jej wzrok był jeszcze gorszy do zniesienia niż to, co zamierzał właśnie zrobić, ale nie miał wyboru.

Wolał widzieć ją zrozpaczoną, niż martwą.

                - Przepraszam - szepnął po niemiecku, tak, aby tylko ona mogła go usłyszeć i zrozumieć, po czym delikatnie zsunął obrączkę z jej palca.

Mały - wielki ruch.

Koniec. Nie spodziewałby się nigdy, że tak to właśnie będzie wyglądać. I - że pozostawi po sobie taką pustkę.

                Zadrżała i zacisnęła usta, a on poczuł przez moment, że nie wytrzyma tej chwili dłużej. Patrzył na nią, nie pragnąc niczego innego, jak tylko porwać ją w ramiona i zatrzymać przy sobie, tak, aby nikt nie mógł zmusić jej do odejścia.

                Zamiast tgo pochylił tylko głowę i, podniósłszy jej dłoń do swoich ust, delikatnie pocałował jej grzbiet, chcąc jak najbardziej odwlec chwilę, w której będzie musiał ją puścić.

                - Rozsądny ruch, Niemcy - przerwał ciszę milczący dotąd Anglia. - Bardzo rozsądny, doprawdy. A teraz, proszę, skoro doszliśmy do, hm... porozumienia, wolałbym już móc opuścić tę salę.

                - Panno Krause, pozwoli pani.

                Dłoń Evy wysunęła się z jego uścisku. Stała przed nim, blada, wyniszczona, wciąż drżąca z emocji. Podniosła wzrok i już wiedział - zrozumiała. Wykonałą gest, jakby chciała otworzyć usta, czego już nie zdążyła jednak doprowadzić do skutku. Ameryka, wyraźnie zniecierpliwiony, wykonał obrót o sto osiemdziesiąt stopni i, prowadząc Bawarię przed sobą, opuścił pomieszczenie.

Drzwi zamknęły się z trzaskiem, tak, jakby chciały dać mu do zrozumienia, że utracił ją bezpowrotnie.